اسف

به الف ــ بامداد


دريغا
که در واپسين دم
عشق از ما گريخت

تن هاييم اکنون
در آستانه ي گذار از فرصت
بي توشه و توان ادراک و تنهايي

شگفتا!
چه نشستن؟
کاري بايد [ از آن دست
کاري ] کارستان
که از توان تن بيرون نمايد

سفري بايد
جانکاه
ولي کوتاه
آه اگر توانستمى!


«ستاره اي پر شتابم
در گذرگاهي مايوس»



این روزها در سالمرگ شاعر، جز اسف باری درگذشت اش، خبرهایی از بازماندگان، تاسف بار تر می نماید. از حراج وسایل شخصی اش از سوی نزدیک ترین کس اش تا جلوگیری از برگزاری سالگرد او از سوی حاکمان! روزگار، همچنان، روزگار عجیبی است!