به راستی چه قدر؟!

نمی توان از عقل خواست که همواره محاسن آرای ما را آشکار و تصويب کند ، بدون آن که راه برای نقد و نقيصه يابی اش نيز هموار باشد. سخن ها در دفاع از حقوق بشر و جامعه مدنی و ... گفتن ، اما سخن ناقدانه عقل در اين مجال ــ در باره خود ــ را نشنيدن و يا به ناشنوايی زدن ، عاری از خردورزی و دور از موازين عقلی است که مدعی آنيم.

يا مکن با ييل بانان دوستی

يا بنا کن خانه ای در خورد ييل

يا ببر با قوم ازرق ييرهن

يا بکش بر خانمان انگشت نيل

کمی بیاندیشیم و ببینم چند بار در دل به کسی تهمت زده ایم و چند دل را به دار خشم خود آویخته ایم که افترا به این و آن را ناروا می خوانیم و حکم اعدام ها را محکوم می کنیم؟ یک بیانیه هم بر علیه خود صادر کنیم و ببينيم ما تا چه اندازه ــ در زندگی اجتماعی ، سياسی و فرهنگی خود، _ یا زندگی شخصی _ و یا حتی در همین جامعه ی مجازی و در نوشتارمان _ حقوق بشر را رعايت کرده ايم و رفتار مدنی داشته ايم! به راستی چه قدر؟!