بهارانه

نه لب گشايدم از گل، نه دل کشد به نبيد
چه بی نشاط بهاری که بی رخ تو رسيد
نشان داغ دل ماست لاله ای که شکفت
به سوگواری زلف تو اين بنفشه دميد
بيا که خاک رهت لاله زار خواهد شد
ز بس که خون دل از چشم انتظار چکيد
به ياد زلف نگونسار شاهدان چمن
ببين در آينه ی جويبار گريه ی بيد
به دور ما که همه خون دل به ساغرهاست
ز چشم ساقی غمگين که بوسه خواهد چيد؟
چه جای من؟ که در اين روزگار بی فرياد
ز دست جور تو ناهيد بر فلک ناليد


هوشنگ ابتهاج سمیعی، سایه