شعر زمان

* انسانم من
‌ آبستن عشقی عقيم
که در زايشی بی وقت
شعر زمانم را
از دردی عريان
زاييدم

*شاعرم من،
رسول بی واسطه ی کلام.
برگزيده ی خود،
افسون جادويی خدايی
هم زبان شيطان
که تو،
شايسته ی خدايی نبودی!

*خدايم من!
که با واژه واژه ی شعرم
خداوندی مقدرم را
بر خاک
اعلام می کنم!


تقديم به علی رياحی